بررسی روند اسکان عشایر لرستان در زمان رضاشاه

با وقوع انقلاب اکتبر در 1917 میلادی در روسیه بلشویکی و خروج روسیه تزاری در معادلات سیاسی منطقه از جمله ایران، رویکرد دولت انگلیس نسبت به ایران دگرگونی اساسی یافت در همین راستا طرح ایجاد دولت متمرکز و مبارزه با جنبش ها و حرکت های مرکز گریز نخست در قرارداد 1919م، آنگاه در کودتای 1921م / 1299 ش به اجرا درآمد. یکی از جریانهای مرکزگریز که غالباً به دلیل ضعف دولت مرکزی که تا آن زمان کنترل نشده و سکونت اختیار نکرده بود جامعه عشایری بود. صرف نظر از نگرش خاص رضاخان نسبت به جامعه عشایری، سیاست داخلی و خارجی دولت کودتا و سیاست منطقه ای و بین المللی حامی دولت کودتا یعنی انگلستان ایجاب می کرد که منطقه نفت خیز جنوب از هر گونه حرکت و جنبش های مرکز گریز عاری شود. بنابراین اسکان عشایر لرستان جزء اولویت های اول حکومت کودتا و برنامه ریزان آن قرار گرفت. جریان اسکان عشایر هم به دلیل گروههای متعدد معارض با دولت تمرکز گرا و هم به دلیل شرایط خاص جغرافیایی منطقه، در لرستان مدتی به طول انجامید و مراحلی را طی کرد که در وهله اول با لشگرکشی های متعدد سعی در سرکوب و کنترل عشایر داشتند و در وهله دوم، برنامه های تشویقی و تنبیهی مختلفی را برای اسکان دادن عشایر به اجرا گذاردند. سرانجام اسکان عشایر پیامدهای سیاسی- اجتماعی]مانند شکستن قدرت خوانین و بازگشت امنیت به منطقه[ ،اقتصادی]مانند تغییر معیشت مردم از دامداری به کشاورزی[ و فرهنگی]مانند گسترش سواد آموزی در میان عشایر و تغییر لباس[را در منطقه به جای گذارد که در رساله به آن پرداخته شده است.